Artykuły

Style kierowania – czy istnieje jedna droga, by zostać liderem?

18.10.2012 Autor: Karol Wolski, Małgorzata Szymańska
Artykuł zawiera informacje z zakresu stylów kierowania, a więc względnie stałych, obranych przez menedżera metod oddziaływania na podwładnych. Przedstawiono definicję stylów kierowania i konsekwencje wyboru metod zarządzania związane z funkcjonowaniem zespołu pracowniczego. Opisano najbardziej popularne klasyfikacje stylów zarządzania. Przedstawiono poszczególne style wraz z ich mocnymi i słabymi stronami. Zwrócono uwagę na nierozwiązany dotąd spór dotyczący najskuteczniejszych metod kierowania personelem. W tekście przeanalizowano model przywództwa sytuacyjnego, który pozwala na łączenie wielu stylów kierowniczych w zależności od potrzeb, motywacji i dojrzałości personelu.
Menedżer to osoba, która wyznacza zadania, stymuluje ludzi i wykorzystuje ich wiedzę tak, by osiągać cele ważne dla organizacji. Do obowiązków lidera należy więc opracowanie planu działań i metod kontroli, a także wspieranie rozwoju pracowników i integracji zespołu. Poziom emocjonalnego wsparcia, zakres danej pracownikom swobody i możliwości decydowania o pracy własnej i zespołu wiąże się ze stylem kierowania menedżera. Wybór technik i zasad oddziaływania na zespół ma zaś silny wpływ na rozwój i efektywność grupy.

Styl kierowania – definicja


Kierowanie to wszystkie działania podejmowane dla osiągnięcia celów firmy poprzez wykorzystanie dostępnych zasobów przedsiębiorstwa, w tym organizowanie, planowanie i kontrolowanie pracy podwładnych. Styl kierowania to zaś względnie stały sposób, w jaki menedżer oddziałuje na podwładnych w celu skoordynowania ich działań i podnoszenia efektywności. Są to więc techniki sprawowania władzy, w skład których wchodzą metody komunikowania, kontrolowania i delegowania oraz typ nawiązywanych relacji. Styl kierowniczy wpływa na:
  • udział podwładnych w podejmowaniu decyzji, dopuszczanie ich pomysłów i sugestii;
  • metody pracy: od ściśle skoncentrowanych na wykonywaniu przydzielonych zespołowi zadań po techniki nastawione na rozwój osobisty poszczególnych pracowników;
  • poziom kontroli: od szczegółowej i bieżącej do ogólnej związanej z zakończeniem prac nad większymi projektami;
  • atmosferę i kontakt emocjonalny przełożonego z podwładnymi.

Wybierany przez menedżera styl kierowniczy wynika zazwyczaj z jego przekonań dotyczących skutecznych metod zarządzania oraz predyspozycji osobowościowych do danych zachowań. Równocześnie styl ten jest modyfikowany przez grupę pracowniczą. Ważne są osobowość, wiedza i kompetencje poszczególnych jednostek oraz specyfika pracy w danym oddziale i odgórne reguły zarządzania obowiązujące w całej firmie.

Podział stylów kierowania


Przez ostatnie kilkadziesiąt lat ogromna rzesza naukowców i praktyków zajmowała się badaniami z obszaru stylów kierowania. Doprowadziło to do powstania wielu teorii i klasyfikacji. Współcześnie najbardziej podstawowy podział stylów kierowania dzieli zachowania menedżerskie na dwie grupy. W pierwszej nacisk kładziony jest na produkcję, a zespół pracowniczy jest tu zobligowany do wykonywania ściśle ustalonych i narzucanych przez kierownictwo zadań. W drugiej głównym celem menedżera jest rozwój personelu i wspieranie jego potencjału. Tak więc kierowanie zorientowane na zadania skupia się na nadzorze podwładnych, tak aby wywiązywali się oni z obowiązków. Kierownik ustala plan, czuwa nad organizacją i harmonijnością pracy. Menedżer zorientowany na pracowników zachęca zaś do większej samodzielności i podejmowania decyzji. Produkcja jest tu więc zależna od aktywizacji personelu. Menedżer podejmuje też trud budowania dobrych relacji w zespole.


Bibliografia
Blake R. R., Mouton J. S., A Comparative Analysis of Situationalism and 9,9 Management by Principle,
„Organizational Dynamics” 1982, nr 10, s. 20-43.
Cwalina W., Sobek J., Psychologia organizacji i zarządzania – przywództwo, konflikty, negocjacje, motywacja do pracy, systemy zarządzania [online]. Dostępny w internecie: http://nop.ciop.pl/m5-2/m5-2_1.htm.
Dukaj I., Style kierowania w małej firmie, Internetowe Wydawnictwo „e-bookowo”, 2008.
Gates P. E., Blanchard K. H., Hersey P., Diagnosing Educational Leadership Problems: a Situational Approach, „Educational Leadership” 1976, nr 33, s. 348-354.
Kivlighan D. M., Leader Behavior and Therapeutic Gain: An Application of Situational Leadership Theory, „Group Dynamics: Theory, Research, and Practice” 1997, nr 1, s. 32-38.
Styl kierowania [online]. Dostępny w internecie: http://mfiles.pl/pl/index.php/Styl_kierowania.
Walczak W., Przywództwo i motywowanie w procesach zarządzania kompetencjami pracowników, „E- mentor” 2011, nr 1.

Karol Wolski
Małgorzata Szymańska

Udostępnij