Polska nie jest krajem popularnym wśród imigrantów – w 2008 roku obywatele innych państw stanowili jedynie 0,15% ogółu mieszkańców naszego kraju. Mimo, że cudzoziemcy nie są liczną zbiorowością, to ich obecność na polskim rynku pracy wymaga odpowiednich przepisów i regulacji.
Cudzoziemiec, który chce legalnie pracować w Polsce, musi posiadać zezwolenie na zatrudnienie oraz wizę z prawem do pracy. Wniosek o uzyskanie pozwolenia na pracę dla cudzoziemca składa potencjalny pracodawca. Od 1 lutego 2009 roku procedura ta jest jednostopniowa. Wcześniej pracodawca zainteresowany zatrudnieniem obcokrajowca musiał najpierw starać się o uzyskanie tzw. przyrzeczenia. Pozwolenie na pracę jest podstawą do ubiegania się przez obcokrajowca o wydanie wizy z prawem do pracy. Dokument taki jest wystawiany przez polskie konsulaty za granicą.
Obowiązek uzyskania zezwolenia na pracę nie dotyczy wszystkich obcokrajowców. Bez pozwolenia mogą pracować na przykład obywatele krajów tworzących Europejski Obszar Gospodarczy (państwa należące do UE oraz Szwajcaria), zgodnie z zasadą swobodnego przepływu pracowników.
Na początku lat 90. XX wieku obecność cudzoziemców na krajowym rynku pracy popierało zaledwie 48% Polaków. Obecnie odsetek ten jest zdecydowanie wyższy i wynosi 86%. Połowa obywateli Polski to zwolennicy podejmowania przez obcokrajowców zatrudnienia w każdym zawodzie.
Ilu obcokrajowców pracuje w Polsce? Jaka może być podstawa zatrudnienia cudzoziemca? Na jaki okres czasu wydawane jest zezwolenie na pracę? Ile istnieje rodzajów takich pozwoleń? Jakie inne grupy cudzoziemców nie muszą posiadać zezwolenia na zatrudnienie? Co Polacy myślą o zarobkach obcokrajowców? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdą Państwo w artykule „
Obcokrajowiec na etacie – przepisy, nowości, opinie Polaków”.
