Zgodnie z danymi Eurostat-u na temat stopy opodatkowania osób nisko zarabiających, tzw. pułapka bezrobocia była znacznie zróżnicowana w krajach Europy i świata w 2012 r. Najwyższy poziom wskaźnika pułapki bezrobocia występował w Belgii (92%), zaś najmniejszy na Słowacji (44%). W Polsce wskaźnik pułapki bezrobocia w latach 2003 – 2013 zmieniał się w zakresie 76% - 83%. Najniższą wartość przyjmowała w roku 2008 i 2009. W latach 2010 – 2012 wartość tego wskaźnika wynosiła 82%.
Pułapka bezrobocia jest wskaźnikiem obliczanym dla osób rozpoczynających pracę po okresie bezrobocia. Jest zdefiniowana jako różnica pomiędzy zarobkiem brutto (po podjęciu pracy) a wzrostem dochodu netto (po podjęciu pracy), wyrażona jako procent wynagrodzenia brutto. Podjęcie pracy przez bezrobotnego wiąże się ze zwiększonym obciążeniem finansowym na rzecz państwa, wynikającym z podatku dochodowego i składek na ubezpieczenia społeczne. Ponadto osoby, które korzystały z zasiłku dla bezrobotnych, tracą go. Im wyższe są: opodatkowanie dochodu w nowej pracy oraz kwota traconych świadczeń socjalnych, tym wzrost dochodu netto po podjęciu pracy jest mniejszy. To z kolei przekłada się na wyższą wartość wskaźnika pułapki bezrobocia. Oznacza to, że im większy poziom przyjmuje opisywany wskaźnik, tym korzyść osoby bezrobotnej z podjęcia pracy jest mniejsza. Stąd pochodzi nazwa tego wskaźnika. Świadczenia socjalne dla bezrobotnych mogą działać demotywująco na ich chęć do podjęcia pracy, a więc być swoistą „pułapką”. Jeżeli, w odczuciu osoby bezrobotnej, korzyści z posiadania pracy nie równoważą traconych przez nią przywilejów, to prawdopodobieństwo, że podejmie ona pracę zmniejsza się.
