W 2009 roku statystyczny Polak wypoczywał poza domem jedynie przez tydzień. To mało, ale więcej niż w 2004 czy 2006 roku, kiedy urlop trwał niewiele ponad 5 dni.
Polski Kodeks Pracy gwarantuje pracownikom 20 lub 26 dni urlopu wypoczynkowego. Z przepisów ustawy wynika również, że co najmniej jedna część wypoczynku powinna trwać nie mniej niż 14 kolejnych dni kalendarzowych. Psychologowie pracy radzą, aby czas ten spędzać z dala od domu, bo tylko taki wypoczynek jest efektywny. Czy pozwalamy sobie na taki luksus? Z badań CBOS wynika, że nie. W 2009 roku najbliżej kodeksowych wytycznych znaleźli się jedynie menedżerowie i wysoko wykwalifikowani specjaliści, których urlop trwał średnio 13 dni. Najkrócej poza domem przebywali robotnicy nisko wykwalifikowani (2,5 dnia) oraz rolnicy (1,3 dnia).
Obok pozycji społeczno-zawodowej ważną zmienną różnicującą długość wypoczynku są pieniądze. W 2009 roku na zalecane przez psychologów dwa tygodnie z dala od domu mogły sobie pozwolić jedynie te gospodarstwa, w których dochód na jednego członka rodziny wyniósł powyżej 1 500 PLN. Inni zarabiali za mało, aby zaplanować jakikolwiek wyjazd. Według CBOS, brak funduszy zatrzymał w domu ponad połowę Polaków. Zmusił również część urlopujących do rezygnacji z wczasów za granicą, uznawanych od lat za droższą alternatywę pobytu w kraju. O grubości niektórych polskich portfeli świadczy jednak fakt, że od kilku sezonów najczęściej wybierane są oferty drogie, za które trzeba zapłacić powyżej 5 tys. PLN. Drugie w zestawieniu lokują się rezerwacje z przedziału cenowego 3-4 tys. PLN.
Co wpływa na czas, który przeznaczamy na wypoczynek poza domem? Ile w 2009 roku wypoczywali pracownicy administracyjno-biurowi? Jakie miesiące wybieramy na urlop? Odpowiedzi na te pytania znajdą Państwo w artykule „
Polak wypoczywa krótko”.
